Gleby te są zbudowane głównie z substancji organicznej, ich gęstość jest mała, a osiadanie powolne. Mają one dużą pojemność wodną, lecz znaczna część wody jest dla roślin niedostępna. Po nasyceniu wodą silnie zwiększają swoją objętość. Pod względem termicznym zaliczane są do gleb zimnych, ponieważ ich pojemność cieplna jest duża, natomiast przewodnictwo cieplne słabe. Złoża torfowe posiadają strukturę włóknistą słabiej lub silniej zamuloną, w której występują zarówno przestwory powietrzne, jak i kapilarne. Z czasem pod wpływem uprawy masa organiczna ulega rozdrobnieniu, co zależy w dużej, mierze od intensywności spulchniania. Wielokrotna wadliwa uprawa doprowadza aż do powstania pyłu. Taki stan fizyczny świadczy o zdegradowaniu gleby torfowej, co jest jednoznaczne z obniżeniem jej produktywności. Racjonalna uprawa nie powinna zatem doprowadzić do tego rodzaju dewastacji torfowiska. W tym celu przystępując do likwidacji zadarnienia należy z reguły użyć pługa o odkładnicy śrubowej, aby całkowicie odwrócić skibę bez jej kruszenia. Z kolei doprawianie powierzchni do siewu osiąga się stosując ciężki wał gładki, talerzowanie wzdłuż i w poprzek skiby, ostrożne jednorazowe wyrównanie powierzchni lekkimi bronami, następnie wał gładki przedsiewny, siew i wał gładki posiewny. Gdy torfowisko jest już w uprawie płużnej, wówczas wykonuje się orkę średnią zwykłym pługiem, potem stosuje się wał Campbella na krzyż, średnią bronę w, jeden ślad, wał gładki przedsiewny, siew i wał gładki posiewny.