Bezpośrednim celem systemów agrotechnicznych jest osiągnięcie największej efektywności środków produkcji w określonym rejonie. Zwykle trzeba się zdecydować na jeden z wariantów maksymalizacji wydajności: ziemi, pracy lub środków trwałych i obrotowych. Najbardziej komplikuje sprawę fakt, że systemy i wskaźniki ustalone dla całego rejonu muszą być wypadkową organizacji i wyników produkcyjnych poszczególnych gospodarstw. Nie można przecież wiernie powielać systemu zaplanowanego w konkretnym rejonie na wszystkie gospodarstwa rolne, choćby ze względu na ich odmienność i konieczność węższej specjalizacji. Na tym etapie musiałoby zatem nastąpić powiązanie i zharmonizowanie planowania odgórnego z oddolnym. W obrębie większych jednostek regionalnych znajdą się gospodarstwa o różnej kulturze roli, niejednakowym poziomie stosowanej agrotechniki, wiedzy i przygotowania fachowego rolników. W perspektywie najbliższych lat nie można zakładać całkowitego wyrównania tych różnic. W planowaniu systemów i elementów agrotechniki z nimi związanych powinno się w rejonie uwzględnić co najmniej dwa warianty: dla gospodarstw reprezentujących wyższy oraz niższy poziom intensywności i technologii produkcji rolnej.